De zuid-Bali Tour.

De Zuid-Bali Tour.                          16-06-2017

Volgens de planning van de familie "Bouma-de-Ruyter", stond vandaag de "Zuid-Bali-Tour op het programma.
Zoals men zegt, "de keuze is reuze", was hier van toepassing.
Het zuiden van Bali schijnt de mooiste stranden te hebben, denk aan witte zand stranden en helder licht blauw water. Wij hadden een top-3 samengesteld en zouden hieruit nog een keuze maken van 2 die wij dan daadwerkelijk zouden bezoeken. Wij zagen het niet zitten om op 1 middag, 6 stranden aan te doen. De keuzes waren: "Dreamland beach", "Nusa Dua beach" en "Padang Padang". Naast deze stranden, zouden wij bij zonsondergang, ook nog een blik werpen op de "Uluwate" tempel. Het diner stond vervolgens als afsluiting gepland en zouden wij daar in de buurt gaan nuttigen. Nogmaals, alle stranden aandoen was onmogelijk en zeker niet relaxt.
Dan zou je net een ligbed hebben geregeld, handdoekken hebben geïnstalleerd, jezelf en of een ander in gesmeerd hebben met zonnebrand factor 50 en dan vervolgens ga je alles weer in pakken om naar de volgende strand bestemming te gaan. (wij kunnen het natuurlijk ook overdrijven...)
Op internet, (via de I-phones en de I-pads van iedereen) kan, (in dit geval) zuid Bali worden bekeken via satelliet beelden hoe de stranden er daadwerkelijk uit zien.

De dag verliep helaas anders dan dat iedereen had gedacht.
Rond 04:00 werd ik gewekt door getik op onze schuifdeur van de slaapkamer. Instinctief maakte ik mijn lieftallige vrouw wakker, geschrokken vloog ze uit bed om vervolgens de schuifpui te openen die wij altijd op slot doen. (bang voor insluipers, ongedierte en ander schorem) Het was onze Jens, die zachtjes stond te huilen. Hij had weer vreselijk last van zijn linker oor, veel pijn dus en hoorde ook niets meer aan de linker kant. (achteraf bleek dat hij al even wakker was en heeft het wekken van zijn ouders zo lang mogelijk uitgesteld) Nadat moeder Anneke, Jens voorzien had van 2 aspirines, veel lieve woorden en de nodige strelingen over zijn bol, werd hij weer in bed stopt onder zijn laken en zijn wij weer in slaap gevallen.
Rond 09:00 , Anneke had inmiddels gedoucht, maakte ze mij wakker en wilde het ontbijt gaan voorbereiden. Op de veranda aangekomen, (het lijkt een hele tocht maar in werkelijkheid is het maar 10 stappen van de slaapkamer langs het zwembad naar de veranda) vond ze Jens innig verdrietig liggend op de bank. Dit is niet goed. Hij had zich, nadat wij om 04:00 weer in diepe rust waren bezonken, onder de douche gehesen. Nadat hij ruim een kwartier daar onder had gestaan, (met de ijdele hoop dat hij zich beter zou gaan voelen) knapte hij dus totaal niet op. Sterker nog, het werd alleen nog maar erger, die pijn. Uit pure ellende is hij daarom maar gaan liggen  op een bank op de veranda met zijn mobiel, die voor de nodige afleiding moest gaan zorgen. Tijdens het ontbijt waren wij er snel uit. Een bezoek aan een KNO-arts zou geen overbodige luxe zijn. Er werd geen mooi wit strand ge-Googled, maar het ziekenhuis net buiten Den Pasar. De route beschrijving leek niet ingewikkeld en na kort overleg gingen Roos, (chauffeuse scooter-1) Sterre, (navigator) papa Harry (chauffeur scooter-2) en Jens (onze patiënt) onderweg.

Ondanks de drukte, (1 grote mierenhoop van mensen in het verkeer) waren wij toch binnen 40 minuten in het ziekenhuis.
Wij parkeerden onze scooters voor de deur.  Normaal gesproken konden wij onze helmen gewoon op de scooter achter laten, maar omdat er van de 500 scooters die daar al stonden, geen helm te bespeuren viel, durfden wij dit niet aan. Roos had een goed idee. Aan de helmen zit een riempje met gesp, deze kan onder de buddy-Seat worden geklemd. Als de buddy-Seat wordt gesloten, dan is het onmogelijk  om de helm(en) weg te nemen. Goed idee, top. (vooral als je vervolgens vergeet de sleutel uit het slot van de buddy-Seat weg te nemen.....) Goed, wij naar binnen. Het gebouw zag er prachtig uit. Alles glom en was brandschoon. Zusters en broeders waren keurig gekleed. Alle medewerkers spraken goed en duidelijk Engels. Nadat de gebruikelijke papieren romp slomp was ingevuld, werden wij naar de wachtkamer geleid. Daar werden wij geacht te wachten  op de arts die ons zou komen halen. Iedereen was heel benieuwd hoe dit zou aflopen. In het bijzonder Jens, die zo langzamerhand een beetje nerveus werd. "Pap, ze gaan toch niet aan mijn oor trekken, toch"? "Het doet al pijn als ik er aan denk". Bij de uitleg die ik Jens gaf over het communiceren met de arts, gaf hij eigenlijk gelijk aan dat ik het woord moest voeren. Prima, hoe dan ook, het zou goed komen. Ik probeerde hem gerust te stellen door te zeggen, "als de dokter denkt jou pijn te gaan doen, dan moet hij of zij door mij heen". 
"Jens de luiter"?, klonk er ineens. "Yes, yes", riepen wij in koor. En zo liepen wij alle vier het slachthuis binnen. Daar aangekomen zagen wij een klein vrouwtje zitten achter een bureau. Zij had een heel mooi zwart jurkje aan met daar onder een paar mooie hakjes. Met het brilletje wat zij voor op haar neus droeg, zag zij er ook nog super intelligent uit. Een keurige dame, hopelijk zou de eerste indruk ons niet in de steek laten..... De arts stelde zich aan iedereen heel rustig voor. Weer zittend achter haar bureau, begon zij met het stellen van duidelijke vragen aan Jens! die voor hem vrij gemakkelijk te beantwoorden waren.
Als eerste werden zijn beide oren bekeken (en het inwendige) met een piepkleine camera, een beeldscherm stond op een tafeltje waarop wij precies konden zien wat er allemaal aanwezig was in zijn twee schelpjes. De arts vroeg of Jens ooit buisjes had gehad. Met die vraag was het volledige vertrouwen in de arts compleet. Zijn oor werd leeggezogen, vervolgens werd er een hard sponsje in zijn oorgang gepropt. Nadat er drie oordruppeltjes toegevoegd werden aan het sponsje, instructies werden gegeven aan vader en een recept werd meegegeven voor 5 prednison tabletten, konden wij weer gaan. Gelukkig het viel allemaal best mee. Ik moest trouwens nog wel even 1,5 miljoen van die munten aftikken voordat wij het paleis konden verlaten. Maar goed, alles voor onze prins. 

Weer aangekomen bij de scooters, kregen de twee chauffeurs een kleine hart verzakking. Waar had Roos ook al weer haar sleutel gelaten? Zij had hem bij aankomst niet aan mij gegeven. Ik wist niet precies of ik nu moest janken, schreeuwen of stampen. Roos rent als een malle weer het ziekenhuis in, om vervolgens alle plekken af te gaan waar zij had gezeten of geweest was. De rest bleef vertwijfeld achter, wachtend op de oplossing die ik wel zou bedenken voor dit probleem. (ja, dit was wel even een uitdaging....) Iemand heeft dus waarschijnlijk de sleutel uit het slot van Roos haar scooter genomen, maar de scooter laten staan....? Het klinkt wat onwaarschijnlijk toch...? Met deze gedachte, staat er ineens een parkeerwacht voor mijn neus. "He boss, your scooter"? Vertwijfeld kijk ik de man aan. Wat bedoeld hij nou, moet ik mijn scooter weg halen, wat? Ondertussen reikt hij mij Roos haar sleutel aan. Ik kan de man wel zoenen en kan mijn dankbaarheid en gemeende blijheid, voor mijn gevoel maar moeilijk uitdrukken naar de man. Nadat ik wel honderd keer tegen de man heb gezegd dat ik hem enorm dankbaar ben, helpt hij ons ook nog om opnieuw de weg op te gaan. Ik denk, wat een geweldige wereld. Eerlijke mensen bestaan toch nog. 

Wij rijden naar Roos haar hotel, laten mijn scooter achter, maken foto's en sturen een app naar de verhuurder zodat hij de scooter later op kan halen. Ik ga met Jens even naar een kleine supermarkt om een broodje en een flesje water te kopen. Terugkomend bij het hotel, staat de taxi al te wachten die Roos via "Uber" besteld had. Roos springt weer op haar scooter en moet de "Uber-taxi chauffeur" leiden naar onze villa in Canggu. De omgekeerde wereld. Als "Uber-taxi chauffeur" heb je hier geen leuk leven. Op elke hoek van de straat hangt een poster waarop staat vermeld dat "Uber" verboden is. De politie doet niet moeilijk, maar de lokale taxi chauffeurs zijn nogal gewelddadig naar hun concurrenten. Tja, je kiest er zelf voor zou je zeggen. Bij terugkomst in onze villa werd de chauffeur bedankt en zijn zwaar verdiende 3 euro voor de rit van 45 minuten, werd overhandigd. De ervaringen en avonturen werden gedeeld met opa en oma, plannen voor de avond werden gemaakt.

Iedereen kleedde zich netjes aan voor de laatste avond die wij gezamenlijk als familie hier zouden vieren. De bestemming was de "Echo-beach-club". Vier keer eerder hebben wij daar gegeten, het is ons daar dus goed bevallen. 
Tu De heeft ons op de afgesproken tijd opgehaald en afgezet op "Echo-beach". Anneke heeft nog een poging gedaan om nog iets te kopen voorafgaande aan het diner, helaas vond zij niet wat zij zocht. (en ik kon mijn hand op de knip laten...) 
In de "Echo-beach-club" werden wij verwelkomt door onze favoriete serveerster. (een mooie Spaanse jonge dame, altijd blij en vrolijk, die hier al enkele maanden een huisje heeft betrokken en behoorlijk is ingeburgerd als Balinese) Nadat iedereen zijn bestelling had gedaan werd vervolgens het vloeibare voedsel opgediend. Twee biertjes  (echte Bintang's) voor de mannen, 4 Radlers voor de vrouwen en een Fanta aardbei (hoe bedenk je het...?) voor onze prins, zijn inmiddels een standaard geworden. Er werd geproost op de laatste avond. God wat gaan wij dit missen. Dit leven, zo relax, zo niets moeten, (oke, sommigen moeten de was doen) zo met elkaar. 
Het eten was top. Geen maaltijd van Nasi- of Mie Goreng. Geen gebakken ei of dunne kippenpoot. Gewoon even lekker een westerse spies met kip of varkens vlees. Deze maaltijd was inclusief een gratis salade die je zelf kon afhalen, er werd zelfs friet bij geserveerd. Zo vaak en zo veel als je wilde. Zoals de Hollanders die wij zijn, konden wij het dan ook niet laten om 4 keer ons bord vol te scheppen met dit alles. Nadat wij de rekening hadden betaald, kwam menigeen tot de conclusie dat er niet eerder deze vakantie zo lekker was gegeten. (het is maar goed dat dit de laatste avond is geweest)
Met onze chauffeur werd opnieuw contact gezocht. Of hij ons weer kon komen ophalen? (hij was weer  naar huis gegaan om te eten met zijn gezin) Binnen een kwartier zou hij er weer zijn. (ik kan hier wel aan wennen, wat een luxe) Wij namen uitgebreid afscheid van onze Spaanse JeLo. Jawel, met omhelzingen en al. 

Bij thuiskomt in de villa werden er eerst opnieuw afspraken gemaakt met Tu De en vervolgens, (nadat hij weer naar zijn huis vertrokken was) koffie en thee geserveerd. De laatste avond was een feit, althans voor 4 van de 7. Erg jammer, maar misschien ook wel goed. Opa en oma blijven nog een weekje. Net als Roos trouwens, die nog even een kleine opdracht voor school moet maken. 

Wij zullen je missen Bali, misschien tot een volgende keer.

Harry.