"Klaar voor onderwater".

"Klaar voor onderwater"

Gisteravond zijn de meeste vroeg naar zijn of haar bedje gegaan. Iedereen liep te gapen na de heerlijke dag in Kuta en wilde een goede nacht maken. Morgen stond de "Duik-dag" op het programma. Dus moeten wij fris en fruitig zijn. Toch is onze "Wasvrouw" (Anneke) ook nog even druk geweest. (niet omdat het moet, maar gewoon omdat het kan ..) Er was eerder waspoeder gekocht om toch nog een aantal wasjes te doen. De witte handdoeken werden verzameld en moesten gewassen worden. Gelukkig paste het niet eens in 1 keer in de wasmachine en moest hij 2x draaien.

Rond 22:00 - 22:15 was het stil onder de veranda. 

Een koud biertje en een heerlijk glas rosé stonden op de houten salontafel te pronken, klaar om opgedronken te worden. Twee mensen die nog even genieten van de prachtige avond. De stilte werd verbroken doordat oma haar zoveelste paniek aanval ervoer. Die verrekte WiFi verbinding en dat vreselijke Logboek!! Een vol uur is zij aan het worstelen met het invoeren van tekst en de foto's van de afgelopen dag. Zo ..., gelukt. Nog even controleren of alles er op staat. Ahhhhhh, waar is het gebleven?? De tekst staat niet zoals ik het heb ingevoerd en er staan allemaal vreemde tekens bij. En de foto's dan, waar zijn die gebleven? Oké, dan maar weer opnieuw. Een nieuw verhaal. Om 00:00 was het helemaal rustig in villa Matigo. De hele familie lag vredig te slapen met een voldaan gevoel.

Om 08:00 ging op de meeste kamers de wekker. Iedereen droeg zijn steentje bij om de tafel te dekken, thee/ koffie en jus de orange te maken en alvast brood te roosteren. Wij moesten op tijd zijn, Tu De zou ons om 09:30 ophalen. Alleen onze Benghi (voor de duidelijkheid, dat is onze Jens) lag nog mooi opgerold als een mummie in zijn sarcofaag. Om hem onder de levende te krijgen moesten opnieuw alle registers worden open getrokken. Zuurstof maskers, AED's, waren nodig om Jens uit zijn slaap coma te doen ontwaken. Eindelijk was hij wakker. Familie compleet.

Nadat het ontbijt genuttigd was viel Radna ons huis binnen. Good-morning!! Klaar om de tafel af te ruimen en de afwas te doen. Voor het eerst waren wij bijna op tijd vertrokken nadat Tu De onze poort open deed. Even een boekje nog, kleine sanitaire stop, hebben wij dit, hebben wij dat? Goed, eindelijk weg. 

Op zoek naar de Blue-Lagoon.

Onderweg, met de zee in ons gezichtsveld, werden wij aangehouden door een politiemacht. Vluchten was onmogelijk, iedereen moest er aan geloven. Allemaal eruit. Wij werden in een rij gezet langs de weg met de armen omhoog, leunend tegen de bus werden wij gefouilleerd en ondervraagd. Een van de agenten zwaaide wild met zijn knuppel in de lucht en dreigde er mee te gaan slaan als hij niet het antwoord zou krijgen waar hij op zat te wachten......

Gelukkig ging het niet helemaal zoals hier boven beschreven staat. De enige die uit de auto moest komen was Tu De. Zijn papieren werden gecontroleerd, helaas kwam hij er achter dat zijn taxi licentie verlopen was en moest daarvoor een boete betalen van 100:000 RP. Na een korte onderhandeling werd het bedrag gehalveerd naar 50.000 RP. (nog geen €3,50) Voor Tu De een flink bedrag, bv het avond eten voor zijn gezin.

De reis werd vervolgd.

Om in Padang Bay te komen hadden wij 2 uren rijden nodig in onze privé taxi. Bij aankomst werd "Master-diver" HDR, gescheiden van de rest van de groep. Na een korte kus en omhelzing van zijn lieftallige vrouw, vond hij zichzelf achterop een scooter die hem naar een onbekende lokatie in het dorp bracht. Na een minuut of 5 kwamen wij aan bij, wat achteraf bleek de duikschool van de familie, een koel kantoortje waarvan de deur geopend werd. "Even geduld", zei de jonge vent, "ga rustig even op een stoel zitten, ik ga de duik-instructeur even halen". En weg was hij weer. Het enige waar ik aan dacht was, weet ik alles nog wel, als hij mij moeilijke vragen gaat stellen weet ik dan wel de juiste antwoorden etc. Natuurlijk viel het allemaal reuze mee, Darta (de echte Dive Master) was een ontspannen en charismatische man die goed wist hoe hij zijn klanten vertrouwen moest geven. Het gesprek wat wij hadden  verliep heel soepel en na het invullen van de benodigde papieren, werden de duikspullen geïnspecteerd en gepast. Zwemvliezen, duikbril, een wetsuit, schoentjes, luchtfles met ademhalingsapparaten, trimvesten en loodgordels, alles werd in tweevoud achter in een truck gegooid. Wij zijn te voet terug gelopen naar de rest van het gezin. Bij het laden van de boot, (een brede kano met aan weerskanten een drijver) werden de slippers uitgetrapt. En vervolgens vergeten om mee te nemen. Lekker weer.... De trossen van de boot werden losgegooid en vervolgens boorde de boot zich door de, toch wel, flinke golven. Dat resulteerde in een nat pak voor opa en oma. Tussen de lach buien door stikte oma af en toe half doordat er opnieuw een bak zoutwater overkwam. Dolle pret. Na een tocht van een klein kwartier werd het anker uitgegooid. De boot lag te dansen op de golven van de "Blue Lagoon". Nadat de duikers zich gereed hadden gemaakt, (pak aan en spullen om) werd deze en gene nog even geholpen met hun snorkel. Voor een ongeoefend zooitje  zoals wij, viel het resultaat best mee. Jens lag natuurlijk als eerste in het water, gelukkig volgde de rest vrij snel. Ik was eindelijk "gereed voor onderwater". Dit is iets wat ik jaren geleden regelmatig moest melden aan mijn commandant. 

Na een koprol achterwaarts van de boot, verdwenen wij de diepte in. Het plan, (de route, welke overigens van te voren was doorsproken), werd ten uitvoer gebracht. Het was een prachtige duik. Vuurkoraal, papegaai vissen,  Maureen alen, schorpioen vissen, Nemo en zijn Anemonen. Het was top ondanks de hoge stroming, konden wij vrij eenvoudig naar 25 meter komen. Na een kleine 53 minuten kwamen wij weer boven. Iedereen was nog druk aan het snorkelen. De mooie ervaring werd ook gedeeld door alle snorkelaars. Het was prachtig, koraal, waterplanten en veel grote vissen, top.

Na de duik nog even nababbelen aan het strand van de Padang Bay onder het genot van een koude klets, vers geperste jus de orange of iets anders.

Vanaf het strand de auto weer in en terug naar Canggu. Wij hadden Tu De uitgenodigd om met ons te gaan eten. (moet je maar willen, om met dit gespuis aan tafel te gaan zitten) Na enig sputteren, (euh ja hoor, prima) ging hij toch snel akkoord. Wij belande bij een Waroung vlak bij zee in Canggu. Vervolgens heerlijk gegeten, afgesloten met een fantastisch toetje. Tu De heeft ons weer keurig thuis gebracht, inmiddels was het gaan regenen. De regen heeft hier wel een eigenaardige eigenschap, je moet en je zal eronder gaan staan. In dit geval namen 4 bewoners nog een verkoelende duik in het zwembad. 

Thanks for another day.

Harry.