Heldin van de Mount Batur.

14-06-2017

"Heldin van de Mount Batur"

Gisteravond vroeg naar bed gegaan. 21:00-21:30

Om 01:00 worden wij opgehaald voor een nachtelijk avontuur. Het beklimmen van de Mount Batur. De vulkaan is al enige tijd in rust, maar je kunt nooit weten.... In 1997 heeft deze slapende reus nog van zich laten horen door een klein kuchje en pufje los te laten. Wij moeten dus wel zachtjes doen daar boven, anders wordt hij misschien wel wakker...

Na een paar onrustige uurtjes in bed te hebben door gebracht, (want slapen lukt natuurlijk nooit in die paar uur) ging de wekker om 00:30. Dit vindt mijn vrouw niet echt prettig. Los van het weinige slapen wat zij gedaan heeft, is zij totaal  geen nachtmens. Zo geruisloos als ik kon, schuif ik daarom uit bed de klapdeuren uit naar onze openlucht badkamer en spring onder de douche. Snel poets ik tegelijk mijn tanden en ben in een mum weer aangekleed. "Zeg, jij doet toch wel even een lange broek aan met t-shirt hoop ik?" Ze weet dat ik daar op tegen ben, (ik ben niet heel gauw koud namelijk, eerder heet bloed) daarom antwoord ik kort dat ik het niet nodig vind. "Jij kent mij toch"? Om niet in discussies te raken en de sfeer ontspannen te houden, maak ik mij uit de voeten en ga kijken hoe het met de rest van de familie is. Zijn jullie al wakker? Sterre heeft zich al helemaal aangekleed en is bezig haar tanden te poetsen. Jens loopt in een joggingbroek (met hoogwater, god wat groeit die jongen ineens snel) en heeft een t-shirt aan met lange mouwen. (althans, dat zou moeten maar de mouwen komen net voorbij zijn ellebogen) Lieverd, luister maar naar je moeder zij heeft wel een punt..... (dit mbt de warmere kleding) Na wat gemor en gemompel verdwijnt Jens in zijn openlucht badkamer en gaat zijn tandenpoetsen. 

Waar is mam?, vraagt "Queen-A" in de ruimte. (dit met de bedoeling dat er in ieder geval iemand van de levende zou reageren) "Ik kijk wel even", zegt Jens die net klaar is met tandenpoetsen. (Hij heeft wel nog steeds oorpijn)  mmmmmm

Ook ik ben inmiddels op de veranda om de tas te pakken en zie een briefje van opa uit mijn rugzak steken:"Oma kan helaas niet mee, zij heeft ongelofelijk last van gorgelpoep." (voor de niet begrijpende, diarree) Dit rommelde de dag hiervoor ook al wat in oma's buik. (maar nu wordt het dan echt bevestigd) Oké, met z'n vieren op Safari dus.

Om 00:56 stond Tu De breed glimlachend voor de poort. Morning!

Prima, de bus in en weg, een rit van 2 uur lag voor de boeg. Ondanks de goede voorbereiding, (een lege portemonnee en weinig water, goh ...) moesten wij dus stoppen bij een ATM om te pinnen. Anneke vroeg nog aan Tu De of hij ook mee de vulkaan op ging? In eerste instantie gaf hij als antwoord dat hij daar nog over na dacht. Ik kon zien dat hij er wel rekening mee had gehouden. (zijn traditionele kleding had plaats gemaakt voor een wandelbroek, t-shirt en sportschoenen) Anneke ging niet akkoord met zijn antwoord, hij werd dus verplicht om mee te gaan. Hij zou er later geen spijt van krijgen.

Pas bij het vierde pinapparaat lukte het om geld te innen. Ik moet toegeven dat was wel even zweten, want wat nu als wij op dit tijdstip niet meer aan geld konden komen ...? Ineens staat Sterre naast mij en geeft een vreemde indruk. De lieverd moet ineens kokhalzen en behoorlijk overgeven. Op zich niet een probleem, maar die pop staat daar dus te spugen tegenover een hele groep jongeren die net hun vakantie aan het vieren waren met muziek, dans en god mag weten wat. Zij schaamde zich zo dat zij, de enige blonde jonge diva in een straal van 400 km, voor ons en die mensen, stond over te geven in een vuilnisemmer. Wat vreselijk voor haar. Washandjes en papieren zakdoekjes werden aangereikt door Tu De. Ook hij straalde één en al medeleven uit. An en ik gaan weer even terug in de tijd. De tijd van camping vakanties in het zuiden van Frankrijk en wintersport in Oostenrijk, tijdens die vakanties gebeurde dit altijd. Zij kon er nooit goed tegen; weinig slapen, weinig weerstand, veel haarspeldbochten en dan natuurlijk de inwendige spanning van de naderende examenuitslag. In het huidige geval waren het niet de haarspeldbochten die haar de das om deden maar de fantastische rijkunst van onze privé chauffeur. Tu De heeft nl alle registers open gedraaid om zo snel mogelijk aan de voet van de vulkaan te komen! Dit dus, in combinatie met weinig weerstand, (weinig slaap) en de uitslag van haar HAVO examen zijn voor onze Ster een Mega last die zij even heel moeilijk aan kan. Onderweg naar de vulkaan zijn wij helaas nog 2x gestopt zodat onze pop even haar maag kon legen. Het was een fijne rit, not.

Aangekomen op de parkeerplaats leek het goed te komen. Twee keurig uitziende toiletgebouwen boden hoop. Tja hoop, meer dan dat niet helaas. Ik zal niet alle details delen, maar Sterre haar voorgangers hadden waarschijnlijk een voedselvergiftiging opgelopen en geen water meer om door te trekken. I rest my case. Gevolg, zij kon zich niet even lekker verfrissen, afspoelen en voelde zich op dat moment nog beroerder. (de klim moest nog beginnen) Nadat Tu De de lokale gids omgekocht had, (dat mocht even duren) zijn wij met z'n zessen begonnen aan de klim. Tu De, Jens, Sterre, Anneke, Harry en een gids zijn los.

De klim is begonnen en lijkt eenvoudig tot nu toe, het gaat zelfs zo voorspoedig dat wij de kop-positie overnemen van twee Engelse meiden en hun gids. De zaklampen, (die wij meekregen van de organisatie) flikkeren als disco lampen door het vulkanische landschap. Achterom kijkend, leken het wel groepjes dwergen waarvan hun olie lampen licht gaven in de nachtelijke duisternis. Net een sprookje. Op hetzelfde moment zorgen zij ook voor veel desoriëntatie, vooral bij onze Ster. Na een goed halfuur, draaide haar hoofd weer duizenden keren rond en was het weer tijd om te spugen. Voordat het eerste  checkpoint bereikt was, (het basiskamp lag inmiddels ver achter ons) hebben we verschillende keren moeten schuilen (het lijkt wel een echte berg expeditie) om onze bikkel even te laten bijkomen na weer de zoveelste spuug actie. Ikzelf had het er ook op een gegeven moment best moeilijk mee. Het was een ware "Helle-tocht". Ondanks dat, bleef zij zeggen dat ze door wilde gaan. Het punt was bereikt dat wij zeiden, "wij gaan terug". Het kon zo echt niet langer. Dan maar geen prachtig krater uitzicht, opkomende zon die iedereen kippenvel zou bezorgen. Toen de gids daarop vertelde dat de top op nog geen 15 min lag, stond onze Sterre alweer vooraan om de weg te vervolgen. Vol ongeloof stonden de gids en onze chauffeur te kijken naar onze dochter die haar wilskracht door liet schemeren. Wat een bikkel. Ik moet er nog even bij vertellen dat het pad, van de verdere klim, verre van eenvoudig te bewandelen was. Lossen stenen, zanderige delen, scherp uitstekende vulkanische gesteenten. En dat ook nog onder een flinke hellingshoek. Uit het niets begint het ook nog te regenen. Gelukkig komen er uit alle hoeken en gaten, (in dit geval uit de dichte mist) verschillende handjes die verschillende Poncho's aanbieden. Wonne buy mister? Hè Boss, wonne buy? Allemaal waren wij zeik nat van het water. Dus wat had een Poncho nog voor zin?  Enkele minuten later waren wij door het wolkendek heen en was alles weer droog. Zouden de lokale afzetters zich expres daar hebben verschanst om ons, onnozele toeristen, die Poncho's te verkopen? In eens gaf de gids aan dat wij er waren. Euh ....., waar precies want wij zien niets. Het zat potdicht van de mist. Sterre voelde zich inmiddels weer hondsberoerd en stond in een hoekje van het kamp, (een aantal slecht verlichte tenten met daarin tafels en houten banken) het allerlaatste van haar maaginhoud eruit te persen. Oké, wij waren er. Of toch niet? De top van de vulkaan lag nog een stukje hoger en zou binnen het kwartier te bereiken moeten zijn. (alles lijkt hier wel een kwartier te duren, terwijl de werkelijkheid zo anders is ...) Prima, Queen-A bleef vervolgens met Sterre, in het tenten kamp. De mannen konden op die manier hun missie volbrengen. De top was heel bijzonder. Het gedenkteken wat wij onderweg tegen kwamen, kon maar moeizaam worden gefotografeerd ivm de dichte mist. De top van de krater ligt op 1717 meter. Het uitzicht was adembenemend. (moeizaam ademend nog steeds door die dichte mist) Nou lekker dan, al die moeite. En die arme Ster.... Langzaam kwam de zon door het zware wolkendek heen en wij konden, de inmiddels zeer zwakke zaklampen uitschakelen. Tu De wist nog een bijzondere plekje daarboven en nam ons mee waar warme waterdampen uit de bergwand ontsnapten. Prachtig om te zien. Er zaten ook op verschillende plekken gaten in het loopvlak en de wanden waarin je je handen kon steken. Op deze manier voelde je duidelijk de warmte van de vulkaan stralen. De afdaling werd inmiddels ingezet. Het had geen zin om langer te blijven, wij zagen toch verrekte weinig. Het afdalen was moeilijker als het klimmen. Constant uitkijken dan je niet uitglijd of valt, bang om een enkel (of erger) te bezeren. Wij  komen weer aan bij het hoogte tenten kamp. Daarbinnen vinden wij, (inmiddels was het daar smoor druk geworden, bijna alle berg toeristen waren aangekomen) Anneke en Sterre nog steeds op het bankje. Sterre had haar hoofd in de schoot van haar moeder gelegd. Zij had een wollen muts en een regenjas te leen gekregen van een Australische toerist. Toch rilde ze nog van de kou. Ook haar moeder zag er niet echt happy uit en had het ook koud. Mijn hart brak. Wij moesten als de sodemieter naar beneden, want daar konden wij weer wat opwarmen.... Inmiddels was de aanwezigheid van de zon duidelijk waarneembaar en nam de temperatuur met de minuut toe. Op Sterre haar gezicht kwam weer wat kleur en ook Queen-A werd weer wat vrolijker. Ineens gebeurde het. Net als dat de dichte mist ons overrompelde, viel de mist als een deken van ons af en had de zon vrij spel. Wat een prachtig schouwspel en een nog mooier uitzicht. Het leek wel of wij in een compleet andere wereld waren beland. Het prachtige meer aan de voet van de berg, de berg zelf en al het natuurschoon straalde schoonheid uit. "Kijk", zei de gids, "zo kan het ook zijn". Het maakte alles goed. De nodige groepsfoto's werden gemaakt. De weg werd vervolgd. Queen-A werd persoonlijk geleid door de gids. (letterlijk aan haar hand vast gehouden, wat moest die slijmjurk ....?, natuurlijk, een hoge fooi) Ster hield mij vast, (en ik haar natuurlijk) en Jens sprong als een jonge hond, half skiënd, het laatste deel van de berg af. Wat een tocht. Aangekomen aan de voet van de vulkaan, liepen wij door velden van uien, tomaten en paprika planten. Jeroen Hartman zou er jaloers op zijn. Prachtig, zeker als je weet dat wij de afgelopen 1,5 week alleen maar rijstvelden hebben gezien. Daar zijn wij eindelijk, terug op het basis kamp. De helse tocht, (zeker gezien de heen reis) zat er op. Mount Batur had er een heldin bij. Onze "Bintang" (Sterre) heeft gevochten en overwonnen. Wat een avontuur.

Een dikke vier uur hebben wij op die berg lopen ploeteren. De 2,5 durige terugreis werd gestart. (het is nu overdag een stuk druker dan vannacht, er was geen kop op de weg) Gelukkig is de terugreis zonder problemen gegaan, Tu De heeft nog een kleine stop gemaakt om een RedBull te kopen. En dat was het dan ook. Bij terugkomst in de villa werden de avonturen gedeeld met opa en oma. Tegelijk lag het plan klaar om s'middags weer naar Echo-Beach te gaan en daar te blijven eten. (het werd tenslotte nog wel even spannend ivm met de uitslag van Sterre haar examen) Dmv een andere chauffeur dan Tu De, (de had de rest van de dag vrij genomen, watje) en de twee scooters zijn wij naar het strand gegaan. Nadat wij de middag gevuld hadden met zonnen, zwemmen, wandelen langs het prachtige strand en het drinken van kokosnoten, zijn wij gaan eten in een restaurantje aan de zee. De spanning was bij iedereen duidelijk van het gezicht te lezen. Wanneer belt die mentor nou eindelijk..? De stiltes werden onderbroken door korte schrikkerige gilletjes zodra de schermen van alle mobieltjes oplichtte in het donker. Eindelijk kreeg zij letterlijk een telefoontje. Haar mentor. Die het ook nog even nodig vond om de spanning nog wat op te voeren, uiteindelijk gaf hij het verlossende woord. Sterre, jij bent geslaagd!!!! 

Wat een fantastisch moment, wat een heerlijk gevoel, wat een ontlading. In de armen van opa kwamen de tranen van geluk en blijdschap eruit. 

Eindelijk ..... wat zijn wij blij en trots op ons gezin.

Later die avond, terug in de villa, hebben wij een nog een toost uitgebracht. 

Op onze Ster en heldin van vandaag!!

Harry