Langs de kust.

Op de gebruikelijke tijd stonden we op, ontbeten en gingen ons voorbereiden voor een wandeling langs het strand. Zwembroek, bikini aan, sarong mee en loopschoenen aan. Vooral insmeren met zonnebrand. We liepen langs de boten die gebruikt worden om toeristen naar de dolfijnen te brengen. Om 6 uur s'morgens meldt je je dan aan het strand en de schippers komen, als vliegen op de stroop, op je af. Dan begint het afdingen en de goedkoopste mag je naar de dolfijnen brengen. Hier vaar je dan een uur rond en dan brengen ze je weer naar de kust. 

Deze morgen waren ze er niet, we wilden niet naar de dolfijnen, bovendien waren we daar te laat voor. We gingen immers wandelen. Na een half uur klommen we bij een rotspartij omhoog en kwamen in een totaal andere wereld terecht. Hoog, aan het strand, zaten de Balinese families, bij elkaar. Verbaasd,  maar vriendelijk, keken ze ons aan. De vrouwen zaten op stenen naar de zee te kijken of met elkaar te praten en meestal beide. De mannen hadden andere  bezigheden , deden iets met hout of visnetten  of lagen op een "houten bed" te slapen.Dit alles in de schaduw van de overhangende bomen en struiken. Iedereen wilde weten waar we vandaan kwamen,  wat we hier gingen doen  en hoe we heetten. "Wandelen en kijken hoe mooi jullie hier wonen ",is het antwoord.  (Of ze het daar mee eens waren,  zullen we nooit weten. ) Hetty voelt zich niet zo op haar gemak. Ze heeft het gevoel dat wij van uit onze rijkdom, hun armoede komen begluren. Dat gevoel heb ik helemaal niet. Integendeel. Het doet me denken aan een gedicht van Vasalis. Het heet "De trek". Voor de liefhebbers, een korte versie van de inhoud. Hoor je daar niet bij, sla het gerust over.

"DE TREK" (M.Vasalis).

Op een mooie,  zwoele zomeravond, staat een welgestelde man, in zijn prachtige, door de tuinman goed gecultiveerde achtertuin. Het gazon gemilimeterd, in de borders geen onkruidbestrijding te bekennen en dit alles omzoomd door prachtige bloemen en struiken. Daarvoor een riante villa, met dubbele garage, gevuld met meer dan modale auto's. In het huis een lieftallige vrouw en twee kinderen, een jongen en een meisje, die het op school goed doen. Begrijpelijk is de man zeer tevreden. Tevreden met zijn omstandigheden, tevreden met zichzelf, die dit alles mogelijk heeft gemaakt.  Langs zijn tuin loopt een smal zandweggetje. Over dit zandweggetje ziet hij in de verte een kleine stoet aankomen. Een "zootje ongeregeld". Een kar, getrokken door twee schurftige, magere geiten. Op de kar twee hol-ogige kinderen, temidden van een stel oude potten en pannen en nog meer troep. Kortom, hun hele bezit zit op dit karretje. Voor, op de bok, zit een, in het zwart geklede vrouw, de moeder. Haar te grote jurk fladdert om haar magere lichaam. De man ziet dit alles, vervult met medelijden en ook met schaamte. Schaamte omdat het lot alles zo onredelijk verdeeld heeft. Hij zoveel, zij zo weinig. Zo trekt de stoet hem voorbij. En dan gebeurt het. In het voorbij gaan, draait de vrouw haar gezicht naar hem. En dan ziet hij, tot z'n verbijstering, in haar ogen, ........medelijden met hem. Hoe kan dit. Terwijl de stoet al lang uit het gezicht verdwenen is, blijft deze vraag hem kwellen. Z'n geluksgevoel van daar net, is totaal verdwenen. En dan, na lang nadenken, begrijpt hij het. Wat zij hebben en hij mist is VRIJHEID. Elke dag moet hij sloven om zijn rijkdom in stand te houden. Zijn wekker roept hem om zeven uur uit bed en staat hem pas toe om zijn werk om 17.00 uur te verlaten. Hij beseft dat zijn geluk heel betrekkelijk is 

Wij lopen verder en blijven staan bij een groep vissers. Ze wijzen ons trots op enkele emmers vol met vis. "Tonijn", vertelden ze. Boven op de emmer lag een grote tonijn mij met zijn grazige,  dode ogen, aan te staren. Hoewel, zag ik in die ogen iets van een verwijt, of boosheid zelfs, dat hij hier zo lag. 'Die morgen vol blijdschap opgestaan,  de hele Indische oceaan als zijn speeltuin, en dan nu hier dood te liggen ten aanschouwe van zo'n verdomde Blanda (Hollander). Ik had hem niet gevangen. Zijn boosheid was misplaatst. Ik was blij dat hij hier lag en niet ik. Voor het eerst was ik blij met een dooie vis. Even verderop maken we een foto van twee prachtige Balinese kindertjes. De moeder vraagt hoe ik heet. "Catharinus", antwoord ik. Ze herhaalt mijn naam perfect en vertelt dat haar nichtje Catharina heet. Wij verlaten het bewoonde gedeelte. Na 200 meter neemt Hetty een heerlijke duik in de Indische  oceaan. Na een half uur gaan we langs dezelfde weg terug. Wij komen langs een visser die een enorme vis heeft gevangen. Anderhalve meter schat ik. (Vriend Sjaak zou hier jaloers op zijn en er bovendien twee meter van gemaakt hebben. Na een zeer spannend gevecht zou hij hem binnen gehaald hebben). Het schijnt een "Blue Marlin" te zijn, een vis met een lange snavelachtige snuit. Hetty  maakt een foto. Er komt een oude man aanlopen met een groot stuk hout in zijn armen, net zoals de visser. Hij lacht. Hetty  moet ook van hem en z'n vangst een foto nemen. Als hij hem ziet, begint hij te dansen van plezier. Bij een Warung drinken wij een cappuccino en zijn om drie uur terug bij het hotel. Die avond eet ik voor het eerst een visschotel, heerlijk. Om half twaalf sluiten we deze interessante dag af en gaan naar bed. Voor ons gevoel hebben we een kijkje mogen nemen van het authentieke  Bali. 

Hetty en Catharinus.